A ilusión do primeiro Camiño: «Saín dun día para outro coa idea de ir só e poñer a cabeza en orde, e levo amigos para toda a vida»

Eduardo Fernández deixou o seu traballo hai un mes. Acababa de pasar por un momento persoal moi duro. «Necesitaba ter un tempo para min, para pensar. Comprei o billete a Saint Jean Pied de Port dun día para outro. Non tiña expectativas nin ambicións e tampouco coñecía a ninguén que fixese o Camiño. A miña idea era estar só, camiñar, pensar nas miñas cousas e poñer a cabeza en orde. Pero, ao final, non estiven só. Levo amigos para toda a vida», conta este coruñés de 29 anos.

No seu percorrido de case un mes formou parte de varios grupos, «e moi bos», de peregrinos. «Encontrei a sintonía moi rápido con toda a xente coa que camiñei porque tiñamos unhas inquietudes similares: como queremos vivir a vida, non adaptarnos á rutina, non estar facendo realmente o que queremos facer... Tiñamos a sensación de estarnos perdendo algo. É un punto en común que atopei con todas as persoas coas que fun», relata. A maioría contaban entre 25 e 35 anos e atopábanse no seu mesmo «momento vital».

Foi na localidade leonesa de Foncebadón onde coñeceu ao grupo con que rematou a súa aventura. «Nalgúns albergues prepararon ceas comunitarias. Tocounos sentar na mesma mesa, conectamos e decidimos seguir camiñando xuntos. Pouco a pouco gañamos confianza e agora somos tan amigos», conta.

Para todo o grupo foi a primeira vez e, a pesar diso, todos saíron sós desde diferentes puntos do Camiño Francés e optaron por percorridos longos. Flavio, un mozo italiano, comezou no municipio francés de Saint Jean Pied de Port. A súa compatriota Giorgia, desde Astorga (León). Rose, natural de Holanda, empezou en León. Cruz, unha mexicana que traballa como profesora en Estados Unidos, fíxoo desde Burgos. Aínda que cada un chegou dunha zona do mundo, o idioma non supuxo ningunha barreira e entendéronse desde o principio.

Despois de chegar a Santiago, cada un seguirá o seu camiño, pero Eduardo non quere lamentar a despedida, senón celebrar a experiencia. «Estou contento porque sei que fixen amigos doutras partes do mundo e abríronme as portas das súas casas para ir visitalos cando queira. Sinto que gañei moito. Tanto liberdade para viaxar e ter a alguén aí que vai apoiarme como amigo que estou convencido de que van quedar para toda a vida», explica.

O certo é que non todos os seus percorridos se separán de inmediato. Eduardo e Flavio collerán un bus esta mesma semana para Lisboa, desde onde comezarán o Camiño Portugués. Xa se consideran adictos a peregrinar e calculan que pasarán outros 25 días perseguindo frechas e vieiras.

«Non sei se o feito de que queira seguir camiñando significa que non atopei o que buscaba, pero agora estou moi ben de ánimo. Creo que nunca estiven tan ben na miña vida. Houbo un cambio moi positivo en min e foi grazas á xente e ás experiencias vividas», di Eduardo.

O coruñés cumpriu o seu obxetivo de poñer a cabeza en orde. «Tiven tempo para todo. Ao final camiñas uns 30 quilómetros ao día e vas alternando momentos de estar acompañado con outros de ir só e pensar nas túas cousas», explica. «Nunha semana xa notas a diferenza. Cambia a percepción, por exemplo, do tempo. Pasei un mes camiñando e dáme a sensación de que foron seis. Entón, sinto que gañei cinco meses de vida», engade.

De todo o aprendido na súa aventura, chegou á conclusión de que «hai que saír máis de casa, estar máis aberto a escoitar á xente e axudar aos demais porque ao final pásanche cousas boas». É precisamente ese bo ambiente e compañeirismo o que máis destaca da experiencia, que recomenda facer «desde lonxe, só, coa mente aberta e a mochila lixeira». E conclúe: «O resto de peregrinos están na túa mesma situación e axúdante. É como estar noutro mundo. Nun mundo mellor».

---

---